Een 39 jarige vrouw deelt haar ervaring met haptotherapie.
Over het verlangen naar een kind en respect voor je eigen grenzen: een ervaring met haptotherapie.
Achteraf bekeken was ik vele grenzen over gegaan, toen ik bij Eline kwam.
Maar ik kon niet meer, en ik wist dat ik hulp moest zoeken bij mijn verwerking en alles wat er gebeurde, dat ik het niet alleen kon. Anders zou dat vroeg of laat een keer terugkomen. Een aantal jaren geleden heb ik bij Eline ook een ervaring met haptotherapie gehad.
Het begon nu met heel veel pijn en verdriet, ik was op. Na vele medische pogingen tot, en uiteindelijk ook natuurlijk ontstane zwangerschappen, die steeds misliepen, zonder en met hartactie gezien te hebben, curretages, was ik werkelijk leeg. Wat was er eigenlijk allemaal gebeurd in mijn leven? We hadden een wens, en daar gingen we voor. Ik als vrouw moest natuurlijk de dingen vooral ondergaan, in een zwangerschap. Bij elke nieuwe poging of kans ben ik daar steeds opnieuw, met enthousiasme en met veel vertrouwen weer voor gegaan. Het kon toch, dat hadden we in het verleden gezien? Doorbijten, nu kan het nog, over 10 jaar niet meer, dan maar even zakelijk, en ik wil er geen spijt van hebben niet genoeg mijn best gedaan te hebben, dacht ik steeds. Maar alleen maar zakelijk is zoiets natuurlijk niet en ik kon het dan wel allemaal snappen, er zit ook emotie!! En die kwam er nu in volle hevigheid uit. Alles was teveel opgestapeld, in een heel korte tijd.
Langzaamaan met praten, vragen stellen en haptotherapie oefeningen door Eline werd alles rustiger. Zij prikkelde mij om na te denken over wat ik nou echt voelde van binnen? Ik moest terug naar de kern en bij mijn eigen gevoel blijven. Mijn ervaring met haptotherapie heeft me er bewust van gemaakt dat het belangrijk is de rust te creeren in mijn drukke leven, om bij de (vooral lastige!) dingen stil te staan, en die te overdenken en daardoor te verwerken. Niet alleen tijd heelt wonden, heb ik geleerd.
Eline gebruikt vele mooie metaforen, die dan zo herkenbaar zijn. Elke keer als ik bij haar was geweest, kwam ik daar met een stukje nieuwe energie vandaan.
En inmiddels is er een stuk meer rust. De laatste sessie zijn we op het idee gekomen om alle pijn en het gebeurde in een brief aan mezelf te schrijven, in een fles te doen en die in zee te gooien. Ik vond het een fantastisch ritueel! Daarmee is natuurlijk niet ditalles in 1x afgevinkt, weg en klaar. Maar het heeft wel enorm geholpen in het proces van verwerken en daarin volledig bij mezelf te blijven, met alle gevoelens die daarbij horen.